Gitara Sa Kanto

Ang pinakamadaling paraan na ma-identify ang isang classical guitarist ay ang pagpuna sa mga kamay. Mapapansin na mahaba ang mga kuko niya sa isang kamay at maiksi ang mga kuko sa kabila. Siyempre, hindi ito laging totoo kasi ganito rin ang makikita mo sa mga ukulele players pero mas kakaunti lang sila. Sa halip na gumamit ng plastic fingerpicks, ginagamit ng classical guitarist ang kanyang natural na kuko para mag-produce ng magaganda at iba’t-ibang uri ng tunog sa gitara. Merong ding mga gitarista na ayaw gumamit ng kuko, pero sa ngayon wala pa akong personal na nakikilala na hindi gumagamit ng kuko. Q: Paano ginagamit ang kuko sa pagtipa? A: Hindi purong kuko ang ginagamit sa pagkalabit ng strings. Ito ay kumbinasyon ng tip ng daliri at ng kuko. Ang tip ng daliri ang unang lumalapat sa string para patigilin ang pag-vibrate nito tapos saka mo ikakalabit ang kuko. Napakabilis na proseso ito at nagiging reflex na lang ito paglaon. Madalas ay iniiba ang angulo ng kuko bago ...

Isa sa mga paboritong topics sa gitara ay ang string squeak o langitngit. Ano nga ba ito? Ang squeak ay naririnig kapag lumilipat ng position/fret ang daliri ng hindi ito inaangat sa string – usually sa bass strings.   Iba-iba ang opinion ng mga tao tungkol dito. Merong nagsasabing magandang marinig ang mga squeaks kasi natural ang dating at sigurado kang tao nga ang tumutugtog. Merong naaasiwa tuwing nakakarinig ng squeaks kasi hindi raw professional ang dating. Sa tingin ko ay merong middleground sa mga magkasalungat na opinions na ito. Hindi   matatanggal ng lubos ang ingay sa strings pero puwedeng i-manage ito para kaunti lang ang squeaks habang tumutugtog. Kadalasan ang gitarista mismo ay hindi niya napapansin na may squeaks ang pagtugtog niya. Dala ito ng pag-focus niya sa mga notes na tinutugtog niya at hindi na niya namamalayan ang ibang ingay sa paligid – kasama na ang ingay ng strings. Paano nga ba ma-minimize ang string squeaks? Una sa lah...

Natatandaan ko yung mga dinadalang loose blackboards ni Ms. Lara sa mga classrooms namin nung 6 th Grade kami sa PCC. Nakalista dito ang mga topics sa Science na kokopyahin namin sa notebook at kakabisaduhin. Makaka-asa kaming merong oral exam sa next session at pag hindi ka nakasagot ay “remain standing” ka. Siyempre sa sobrang takot at muntik nang maihi sa salawal, madalas hindi namin masagot ang mga tanong, so maraming beses na standing-room-only ang classroom namin. Meron din palang magandang naidulot ang training na ito kahit papaano. Hindi man kami gumaling sa Science, nahasa naman ang utak namin sa pagkakabisa. Sa pagbabasa ko ng mga guitar pieces, merong mga pagkakataong kinakabisado ko ang piyesa dahil sa: Masyadong mahaba o maraming pages ang piyesa – mahirap maglipat ng pahina Maganda at gusto kong matugtog kahit anong oras at kahit walang piyesa Marami nang naisulat tungkol sa “memorization techniques”. Ilan diyan ay    ...

“Aba, bakit naman hindi? Mukhang napakadali lang tugtugin ng piyesa base sa napanood ko sa concert.” Pero mga ilang araw matapos pagtangkaan ang piyesa, eto naman ang sinasabi sa sarili: “Bakit kaya sangdamukal na ang binili kong libro at sheet music pero wala pa rin akong matugtog? Bakit hindi ako gumagaling?” Karamihan sa mga nakikilala ko ay “forever beginner”. Maraming dahilan diyan at isa dito ay ang tinatawag kong “takaw tingin”. Porke kaya ni Pedro na tugtugin ang isang mahirap na piyesa, hindi ibig sabihin kaya rin ni Juan. Dapat alam ni Juan ang limits ng kanyang skills. Mga ilang halimbawa:  - Kung kahapon ka lang unang nakahawak ng gitara, huwag kang magtangkang tumugtog ng Leyenda (Asturias).  - Kung halos natutugtog mo pa lang ang simplified version ng Lulay, kalimutan mo muna ang Fantasy Variations on Sarung Banggi.  - Kung madali para sa iyo ang mga mahihirap na piyesa ni Roland Dyens, siguro magaling ka na nga. Get the point...

Kung makakapanood ka ng recital ng isang tunay na guitar maestro, parang napaka-fluid ng pagtugtog niya. Parang hindi siya nahihirapan sa pagtugtog at nakukuha pang ngumiti paminsan-minsan. Pero bakit kaya kapag tayo ang nag-try na tumugtog ng parehong mga piyesa na yon e parang natitisod ang tugtog natin? Parang walang buhay at ang daming tigil? Sumasakit ang ulo natin at maski ang mga taong nanonood sa atin e gusto tayong batuhin (ng kamatis)? Isa sa mga dapat matutunan ng gitarista, lalu na yung mga nagsisimula pa lang, ay ang pag-relax sa sarili habang tumutugtog. Napakahirap i-master ng skill na ito kasi dapat conscious ka kung kelan nagiging strained ang pagtugtog mo. Hindi mo mapapansin na hindi ka na pala humihinga o kaya e tight na ang mga muscles mo. Dapat ma-recognize mo ang mga signs na ito para kung mangyari man e masasabi mo sa sarili mo na mag-relax. It also helps na i-annotate ang sheet music with signs o symbols para i-remind ka na huminga. Hindi nalalayo a...

Madalas kong marinig o mabasa ito: “Kuya – ako po ay self-taught na gitarista lang kaya hindi ako gaanong kagalingan.” Bakit kaya naka-associate ang term na “self-taught” sa pagiging hindi magaling – lalo na sa musika? Ang alam ko lahat ng gitarista ay self-taught – kahit sa conservatory pa nag-aral. Bakit ko nasabi ito? Kasi nasa tao talaga ang susi ng kanyang pag-unlad. Malaki ang naitutulong ng mga instructors at institutions pero sila ay nagfa-facilitate lang ng learning. Kahit anong larangan, kung ang estudyante ay walang sariling pagsisikap, wala siyang mararating – kahit si Albert Einstein pa ang teacher niya. Ganun din ang tingin ko sa pag-aaral ng gitara. Oo mas mabilis at mas maraming matutunan sa conservatory, pero hindi ibig sabihin na lahat ng nanggaling sa conservatory ay magagaling. Marami pang kailangang matutunan ang isang estudyante pagka-graduate sa kolehiyo at diyan pumapasok ang pagiging self-taught. Lahat tayo ay may capacity na matuto sa sariling pagsisikap...

Bakit kaya yung mga napapanood o napapakinggan nating mga magagaling na gitarista ay halos hindi nagkakamali? Ano ba ang sikreto nila? Walang magic pill o iisang sagot para diyan. Pero   makakapagbigay ako ng mga tips mula sa sarili kong experience. Maraming factors ang nagco-contribute sa mali-maling pagtugtog. Practicing mistakes Hindi kabisado ang piyesa at fingerings Lumilipad ang utak habang tumutugtog Mahirap ang piyesa – hindi pa kaya ng skills mo Stressed, pagod o gutom Natural lang ang magkamali. Pero kung mare-recognize mo ang mga symptoms at factors ay puwede mong mabawasan o matanggal ang mga sabit sa pagtugtog.

Note: Kung tinatamad kang basahin ito, puwedeng panoorin na lang ang video sa dulo ng article na ito. Kung 'ala kang available data para panoorin ang video, pagtiyagaan na lang ang sinulat ko :-) Magandang piyesa, masarap sanang pakinggan pero may isang problema – wala sa tono ang gitara. Kung nagbigay sana ng kaunting oras para itono ang gitara bago tumugtog, iba sana ang kinalabasan ng performance. Nakakagulat pero nakakapakinig ako ng mga gitarista, amateur man or pro, na sintunado ang kanilang gitara during a performance – live o maski sa recordings. Para maiwasan ito, gawing habit ang i-check muna ang tono ng gitara bago o pagkatapos tumugtog ng isang piyesa. Ano ba ang pinaka-mabilis at mabisang paraan sa pagtono ng gitara? Iba-iba ang paraan at depende kung ano ang makasanayan mo. So isa-isahin natin ang mga pinaka-kilalang methods: 1. Gumamit ng guitar tuner 2. Gumamit ng ibang instrumento – piano, ibang gitara 3. Gumamit ng reference note at itono ang i...